Του Απόστολου Τσοράκη
Παρακολουθούμε εδώ και πάρα πολλούς μήνες μια βεντέτα του Θ. Πάγκαλου και με τα δύο κόμματα της αριστεράς με ποιοτικές όμως διαφορές στις διαφωνίες και τις "συγκρούσεις" με αυτά.
Η σύγκρουση με το ΚΚΕ βασίζεται σε μια σημειολογία που αναβιώνει την αναχρονιστική δομή του κουμουνιστικού κόμματος και ενεργοποιεί άμυνες στην κεντροδεξιά και την άκρα δεξιά, που πηγάζουν από τον βαθύ διχασμό του εμφυλίου και των αποτελεσμάτων του. Η σύγκρουση με το ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη βασίζεται σε συμβολισμούς που ουσιαστικά ενδυναμώνουν την ηγεσία του και τα επιχειρήματα της, αφού διοχετεύουν την αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στο μνημόνιο και την κρίση στοχοποιώντας τον Α. Τσίπρα ως ισότιμο πολιτικό αντίπαλο της κυβέρνησης που προσωποποιείται στην παρουσία του αντιπροέδρου της.
Ο Θ. Πάγκαλος κατά κοινή ομολογία είναι ένας πολιτικός με βαθιά πολιτική σκέψη και μακρά πορεία στην πρώτη γραμμή παραγωγής της. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτά που κάνει, και παρότι ο συμβολισμός του σωματότυπου του παραπέμπει σε βουλιμικότητα, αντίθετα με τον Β. Βενιζέλο, ο Θ. Πάγκαλος διαχειρίζεται την βουλιμικότητα αυτή ελέγχοντας την και...
 ρυθμίζοντας την στους στόχους του.
Γιατί λοιπόν ο Θ. Πάγκαλος κάνει ήρωα τον Α. Τσίπρα;
Μια εύκολη διαπίστωση είναι ότι το κάνει με συνέπεια στην πολιτική πρακτική του ΠΑΣΟΚ να λειτουργεί με αναχώματα απέναντι στην κοινωνία. Συνήθως όμως αυτό γινόταν στο παρελθόν μέσα στο κίνημα από εντεταλμένους πολιτικούς που παράλληλα ψιλολαϊκιζαν τσιμπώντας δημοφιλία, που πάντα φαίνεται χρήσιμη στις εκλογικές αναμετρήσεις. Τώρα όμως το κάνει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, σε μια από τις δυσκολότερες πολιτικές στιγμές για την κυβέρνηση, και για τον ίδιο. Τα wikileaks μάλιστα και οι αποκαλύψεις των συζητήσεων που ο Θ. Πάγκαλος είχε για πολλά χρόνια σχετικά με τις ικανότητες του πρωθυπουργού επιταχύνουν τα πολιτικά κίνητρα του Θ. Πάγκαλου και ενισχύουν την αγριότητα του πολιτικού του ενστίκτου επιβίωσης.
Παρότι όμως όλα δείχνουν ότι ο Θ. Πάγκαλος κινείται με στόχο την ηρωική του έξοδο και την υστεροφημία του, οι εξελίξεις μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ, και μια πρόχειρη ανάγνωση τους μπορεί να οδηγήσουν σε άλλα συμπεράσματα. Το κίνημα βρίσκεται στην δυσκολότερη φάση της ιστορίας του, δυσκολότερη ακόμα και από το 'βρόμικο 89' αντιμετωπίζοντας στοιχεία που απειλούν την όποια συνεκτικότητα μεταξύ των μελών του επέτρεψε να μείνει ζωντανή η υπογραφή του μνημονίου και η παραδοχή της πολιτικής παραπλάνησης των πολιτών, μετά τις αποκαλύψεις Στρος Καν και τις συνεχείς επικαιροποιήσεις νέων ανανεωμένων σε σφοδρότητα μνημονίων.
Η κυβέρνηση των συνδικαλιστών, που κρατικοδίαιτοι λειτουργούσαν ως ανάχωμα στην εφαρμογή πολιτικών σφοδρής κατασπατάλησης του δημόσιου πλούτου και ταυτόχρονα ως ανάρτηση των κραδασμών στην όποια λαϊκή αντίδραση μπορούσε να επηρεάσει το πάρτι αυτό, είναι κατά πλειοψηφία δημόσιοι υπάλληλοι που εκτελούσαν για πολλά χρόνια τα συμβόλαια 'θανάτου' της ελεύθερης αγοράς στο όνομα ενός κοινωνικού κράτους που πρακτικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια θυγατρική του κινήματος.
Η κρίση, το μνημόνιο και οι υπογραφές που έχουν θέσει τη χώρα στα γρανάζια του, ουσιαστικά απελευθερώνουν δυνάμεις που το παραπάνω σύστημα του 'δομικού σοσιαλισμού' είχε εγκαθιδρύσει στην χώρα για πολλές δεκαετίες. Οι δυνάμεις αυτές μπορεί να μην είναι ακόμα ορατές, είναι όμως υπαρκτές και ο Θ. Πάγκαλος έχει το πολιτικό αισθητήριο και να τις κατανοήσει και να τοποθετηθεί πολιτικά πριν την εκδήλωση όποιας εκτόνωσης τους.
Οι βεντέτες του Θ. Πάγκαλου αφορούν το πολιτικό προσωπικό, και την ροή πολιτικής ισχύος στο άμεσο και απρόβλεπτο μέλλον.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης διοχετεύει με την πολιτική του αυτή, ισχύ του κινήματος στην αριστερά, 'αντιπολιτευόμενος' την εσωτερική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Προσφέρει δηλαδή όλα εκείνα τα εκρηκτικά επιχειρήματα που διαλύουν την συνεκτικότητα του ΠΑΣΟΚ. Ο Θ. Πάγκαλος με την πολιτική του σήμερα επιστρέφει στην αριστερά το δάνειο που ο Α. Παπανδρέου εξασφάλισε με την επικράτηση του το 1981. Τότε που υπό ένα κοινό brand name το 'ΠΑΣΟΚ', ένα αμερικάνικο μότο 'Εδώ και τώρα αλλαγή' και με αριστερό περίβλημα δημιούργησε το πολιτικό ανάχωμα ενός νέου διχασμού υπό την ιδιότητα της 'Μεταπολίτευσης'. Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου με την επικράτηση του καθυστέρησε για 30 ακριβώς χρόνια τον κατακερματισμό της ελληνικής πολιτικής σκηνής που θα οδηγούσε στην αναζήτηση συναίνεσαν δημοκρατικής νομιμοποίησης των κυβερνήσεων, που έπρεπε να υλοποιήσουν την Ευρωπαϊκή σύγκλιση μετά την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.
Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου πολέμου ήταν σταθερά ο διχασμός για τον οποίο ευθύνη είχαν αυτοί που κυβέρνησαν τα τελευταία 60 χρόνια. Η πολιτική του Θ. Πάγκαλου και η βέβαιη κλιμάκωση της, ρίχνει λάδι σε μια φωτιά που έχει ανάψει στην κοινωνική συνοχή η ατιμωρησία των πολιτικών και το μεγάλο φαγοπότι ενός θιάσου που ακόμα βρίσκεται στην σκηνή του ελληνικού πολιτικού θεάτρου. Οι δυναμικές που απελευθερώνονται προοιωνίζουν ένα ζοφερό και πολιτικά ρευστό μέλλον. Τι ξέρει για αυτό όμως Θ. Πάγκαλος και λειτουργεί ως σκανδάλη; Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε τα επόμενα επεισόδια των wikileaks για να μάθουμε;