Θα προσπαθήσω σήμερα να δώσω τις δικές μου απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που έθεσα στα τέσσερα τελευταία άρθρα, τα οποία ήταν κατά σειρά: Ποίο είναι Σήμερα το Πατριωτικό Καθήκον, Ποιο είναι Σήμερα το Ταξικό Συμφέρον, Ποιο είναι Σήμερα το Πολιτικά Ορθό και Ποιο είναι Σήμερα το Οικογενειακό Μέλλον, ξεκινώντας από το τελευταίο ερώτημα…
Στο ερώτημα αυτό απάντησε το ίδιο το άρθρο. Το μέλλον της οικογενείας μας και ιδιαίτερα των παιδιών μας δεν μπορεί και δεν θα είναι καλό κάτω από την εποπτεία του ΔΝΤ. Και δεν μιλάμε για ένα μέλλον με υλική και καταναλωτική ευμάρεια. Αυτή την κατάσταση την ξεχνάμε για πάρα πολλά χρόνια. Μιλάμε για ένα μέλλον στο οποίο οι ηθικές αξίες και η αξιοπρέπεια θα έχουν πρωτεύοντα ρόλο στην δομή και λειτουργία της κοινωνίας. Σε μία κοινωνία την οποία κυβερνά το ΔΝΤ, άρα πρυτανεύει ο νεοφιλελευθερισμός, η λογική του κέρδους και του δικαίου του ισχυρότερου, είναι εξαιρετικά δύσκολο τα νέα παιδιά που...
 μεγαλώνουν μέσα στην φτώχεια και την απελπισία για το αύριο, να παραμείνουν ηθικά όρθια. Έτσι έγινε σε όλες τις χώρες που τα προηγούμενα χρόνια τέθηκαν κάτω από την εποπτεία του ΔΝΤ, δυστυχώς κάπως έτσι θα γίνει και στην χώρα μας.
Για να αλλάξει αυτό το ζοφερό μέλλον για τα παιδιά μας μία λύση υπάρχει. Να πράξουμε το Πολιτικά Ορθό δηλαδή να αντισταθούμε σε όλους αυτούς που οδηγούν την κοινωνία στην διάλυση.
Και ποιοι είναι αυτοί;
Μα φυσικά ο Γιώργος Παπανδρέου και η υπό αυτόν ηγετική ομάδα.
Αυτή η «παρέα» που μας επέβαλε για υπουργούς ανθρώπους που το μόνο που έκαναν στην προηγούμενη ζωή τους ήταν είτε να βγάζουν φωτοτυπίες σε κάποιο διεθνή οργανισμό του νεοφιλελευθερισμού, είτε να περιέρχονται σε πολιτικά γραφεία όλου του Πολιτικού Φάσματος, από την Δεξιά έως την Αριστερά. Ας πάνε λοιπόν να συνεχίσουν την καριέρα τους στα super model φωτοτυπικά της Canon, κάνοντας διατριβές για το πώς θα εφαρμόσουν τον νεοφιλελευθερισμό και ας μας αφήσουν ήσυχους. Ούτε τους ψηφίσαμε ποτέ, ούτε φυσικά πρόκειται να τους ψηφίσουμε. Δόξα σοι ο θεός η Ελλάδα γεννάει ακόμα και φωτεινά μυαλά και προικισμένους ανθρώπους. Κάποιοι σίγουρα καλύτεροι από αυτούς θα βρεθούν να αναλάβουν το τιμόνι της χώρας.
Δεν ζητάμε για τα παιδιά μας ένα πλούσιο και υπέρ-καταναλωτικό μέλλον. Αυτό το ξανά-είπαμε και θα το ξανά-πουμε, ας το ξεχάσουμε.
Ζητάμε, όμως, ένα στοιχειωδώς ανθρώπινο δημόσιο σχολείο (να έχει δηλαδή δάσκαλους).
Πιστεύει κανείς ότι με την εποπτεία του ΔΝΤ θα υπάρχουν σε λίγα χρόνια Δημόσια Σχολεία και Δάσκαλοι;
Αν το πιστεύει ας κάτσει σπίτι του.
Εμείς οι υπόλοιποι θα αγωνισθούμε για το Ταξικό Συμφέρον, που στην παρούσα συγκυρία δεν μπορεί παρά να επιδιώκει να προασπίσει τα εντελώς απαραίτητα και στοιχειώδη για μία αξιοπρεπή ζωή. Δηλαδή, τουλάχιστον ένα εγγυημένο κατώτατο μισθό, μία στοιχειώδη δημόσια εκπαίδευση και υγεία.
Για να γίνουν όλα τα προηγούμενα φτάνουμε στο πιο βασικό και ιερό καθήκον. Να σώσουμε την πατρίδα μας από τα ξένα κοράκια που την απειλούν. Είναι πάρα πολύ απλό το Πατριωτικό Καθήκον που πρέπει όλοι να επιτελέσουμε, αλλά ταυτόχρονα και πολύ δύσκολο και επικίνδυνο. Να διώξουμε το ΔΝΤ από την χώρα μας μία ώρα αρχύτερα.
Προσωπικά τιμώ απόλυτα και τον Αντώνη Σαμαρά και την Αλέκα Παπαρήγα. Ο ηγέτης της Πατριωτικής Δεξιάς πλήρωσε με τεράστιο προσωπικό κόστος την απόφαση του να μην επιτρέψει να λυθεί το Μακεδονικό με εθνική ήττα. Ήταν μία πολύ βαριά απόφαση για ένα γόνο παραδοσιακής και ιστορικής αστικής οικογένειας. Όμως την πήρε. Και αυτή η απόφαση θα είναι γι’ αυτόν τίτλος τιμής για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Την ώρα που πολλοί άλλοι φίλοι του συμμαθητές του και ομοϊδεάτες του έτρεχαν να γίνουν αρεστοί και να πρακτορεύσουν ποιος ξέρει ποιανού συμφέροντα, ο «ψηλός» έλεγε ΟΧΙ. Τράβαγε γι’ αυτό το ΟΧΙ τα πάνδεινα ακόμα και σε προσωπικό και σε οικογενειακό επίπεδο. Και γι’ αυτήν την βασανιστική πολύχρονη πορεία έχω προσωπική άποψη και δεν δέχομαι κουβέντα. Ο Αντώνης είναι ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ και αυτό κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.
Η γραμματέας του ΚΚΕ, την ίδια εποχή περίπου που ο Αντώνης Σαμαράς έλεγε το μεγάλο ΟΧΙ, σήκωσε και αυτή τον δικό της πολιτικό σταυρό. Ανέλαβε την καθοδήγηση ενός μισό-διαλυμμένου κόμματος και μίας ιδεολογίας ηττημένης και σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο. Στάθηκε όρθια, λοιδορήθηκε επειδή προασπίζονταν τις θέσεις του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά αυτή αλύγιστη υπερασπίστηκε μέχρι θανάτου τα λαϊκά συμφέροντα, άκαμπτη μέχρι παρεξηγήσεως πήγε τις περισσότερες φορές κόντρα στις καθεστηκυίες λογικές και αντιλήψεις. Αυτή είναι εξ’ άλλου η μοίρα των μεγάλων αρχηγών. Την ώρα που τα τρομερά παιδιά του κομμουνιστικού κόμματος έσκιζαν τις κομματικές ταυτότητες και συνωστίζονταν στα σαλόνια του κατεστημένου, η «συντρόφισσα Αλέκα» δίπλα στο φτωχό και ταπεινό έτρωγε, τις σφαίρες με τις χούφτες. Όμως η ζωή την δικαίωσε. Σήμερα το ΚΚΕ είναι δυνατό και σεβαστό από εχθρούς και φίλους, για την σταθερότητα των απόψεων του. Όλοι ξέρουμε ότι όταν το ΚΚΕ λέει ΝΑΙ, ισχύει 100% το ΝΑΙ και όταν λέει ΟΧΙ είναι ΟΧΙ. Η Αλέκα είναι ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ και αυτό επίσης κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει.
Δεν είμαστε αφελείς. Γνωρίζουμε τις ιστορικές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Δεν υπάρχει περίπτωση να τα βρουν μεταξύ τους ποτέ. Όμως για λίγο καιρό πρέπει να σταματήσουν την ταξική πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση.
Η Πατρίδα κινδυνεύει. Ας την σώσουμε πρώτα και μετά υπάρχουν παρά πολλά ωραία μέρη όπου με την ησυχία μας θα μπορέσουμε να αλληλοσκοτωθούμε και πάλι μεταξύ μας. Σαν λαός έχουμε τεράστια πείρα και παράδοση στις αδελφοκτόνες συγκρούσεις.
Ας προβληματιστούμε και ας παραδειγματιστούμε όλοι από τους δύο ηγέτες του εμφυλίου πολέμου. Τους στρατηγούς Θ. Τσακαλώτο και Μ. Βαφειάδη. Αυτοί έδωσαν τα χέρια. Αυτή η ιστορική χειραψία απαντά στο μεγάλο ερώτημα: Τι να κάνουμε;