Οι αράδες που ακολουθούν ισοδυναμούν με «επιτάφιο θρήνο» και αποτελούν εκδήλωση της απόλυτης πικρίας του γράφοντος για την αδυναμία των Ελλήνων να παρέμβουν συλλογικά στην παράδοση της χώρας τους στο νέο ευρω-ατλαντικό κέντρο που διαμορφώνεται αυτή την περίοδο στο Βερολίνο. Οι Γερμανοί τα βρήκαν με τις ΗΠΑ και η Fed με την Γερμανική κυβέρνηση, μετά και από την κρίσιμη παρέμβαση Σαρκοζί. Το δολάριο δεν θα απειληθεί από το ευρώ και θα παραμείνει το μόνο αποθεματικό νόμισμα, με τα οφέλη που αυτό συνεπάγεται για την οικονομία των ΗΠΑ. Παράλληλα η Γερμανία θα αναλάβει την σταδιακή αναδιοργάνωση του Συμφώνου Σταθερότητας, μέχρι την οριστική κατάργησή του από έναν νέο θεσμό ολοκληρωμένης οικονομικής διαχείρισης στην ΕΕ, στο πρότυπο λειτουργίας της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας και σε απόλυτη συνεργασία με αυτήν, για την αντιμετώπιση όλων των νομισματικών και εμπορικών απειλών που προέρχονται από...

 σχετικά αυτονομημένες πηγές της παγκοσμιοποίησης, όπως είναι για παράδειγμα η Κίνα.

Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας η διακυβέρνηση της Ελλάδας περνά στην Λέσχη του Βερολίνου – το «τεχνοκρατικό όνομα» της οποίας δεν είναι ακόμη γνωστό - στην οποία κυρίαρχο ρόλο θα έχει το εβραϊκό λόμπυ. Το σχέδιο που είχε μισο-αποκαλύψει το Der Spiegel για την υπαγωγή των χωρών που έχουν απορρίψει οι χρηματαγορές στην πολιτική δικαιοδοσία αυτής της υπό ίδρυση Λέσχης είναι ακριβές και κανείς μέχρι τώρα δεν το έχει διαψεύσει ρητά. (Μην ρωτήσετε πάντως την ελληνική κυβέρνηση, διότι η απάντηση μπορεί να κλονίσει την αξιοπιστία της!)

Η Ελλάδα θα χάσει διαπαντός και απολύτως την αυτοκυβέρνησή της και οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις θα υπαχθούν (καθοριστούν από) σε ευρύτερες οικονομικοδιοικητικές ρυθμίσεις, οι οποίες ουσιαστικά θα υπαγορεύουν ανελαστικά την δομή και λειτουργία της διοίκησης, της αγοράς και της διακυβέρνησης. Το πολιτικό και νομικό σύστημα της χώρας θα προσαρμοστεί σε αυτή την νέα δομή και θα εξελιχθεί στο πλαίσιο αυτής. Το κοινωνικό μοντέλο της Ελλάδας, θα διαμορφωθεί έτσι ώστε να υποστηρίζει την διατήρηση της υψηλής ανταγωνιστικότητας των κεντρο-ευρωπαίων. Η χώρα θα εξειδικευτεί στον τουρισμό, αφού πρώτα μέσω της εσωτερικής υποτίμησης φτηνύνει το «προϊόν» που προσφέρει.

«Λύση πακέτο» στην κρίση που πλήττει την χώρα μας σημαίνει ότι η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας θα γίνει δίχως την συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Γιώργος Παπανδρέου παρέδωσε πλέον και τα κλειδιά της χώρας στο Βερολίνο, αρνούμενος να προχωρήσει ο ίδιος στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Η Ελλάδα, που δήλωσε πτώχευση μέσω του διαγγέλματος του πρωθυπουργού της από το Καστελόριζο, θα παραμείνει στο ευρώ και δεν θα προβεί σε στάση πληρωμών, αφού συμφώνησε την συντεταγμένη χρεοκοπία της να αναλάβει ο νέος θεσμός που θα διαμορφωθεί από τον Μάρτιο, μέσω μυστικών συμφωνιών Γερμανίας-ΗΠΑ-Γαλλίας και με την ενημέρωση άλλων σημαντικών Εταίρων.

Η Ελλάδα παραδόθηκε και ο ρόλος του κ. Παπανδρέου φαίνεται να ολοκληρώνεται. Όμως θα είμαι δίκαιος. Ο πρωθυπουργός αν και ανέπτυξε προσωπική πολιτική, εξαπατώντας ασφαλώς το εκλογικό σώμα που τον ανέδειξε στο μέγιστο αξίωμα, εξυπηρέτησε στο ακέραιο τα συμφέροντα της πολιτικο-οικονομικής τάξης της χώρας. Φροντίστε, λοιπόν, καθεστωτικοί παράγοντες να μην τα «φορτώσετε» όλα, σε λίγο, στον Γ. Α. Παπανδρέου! Μην αποδειχθείτε για άλλη μια φορά αχάριστοι, εκτός από άπληστοι, όπως στα τέλη του 1980 με τον μπαμπά του!

Αν ρίξετε μια ματιά στον καθεστωτικό Τύπο θα διαπιστώσετε την ανακούφιση των ανθρώπων του, από την παράδοση της χώρας στο εβραϊκό λόμπυ, το οποίο στην δική τους γλώσσα εμφανίζεται ως «γερμανική διακυβέρνηση», «γερμανικός ορθολογισμός», «ορθολογική δικαιοσύνη», «μετα-μηχανική διακυβέρνηση» και άλλα «όμορφα» concepts του τετάρτου δρόμου προς τον σοσιαλισμό!

Φίλοι, μια και από σήμερα θα πάψω να σας ταλαιπωρώ με τις ανησυχίες μου για την χώρα, καθώς διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει σοβαρό (κοινωνικό) έδαφος για την καλλιέργεια ρεαλιστικής πολιτικής αυτοκυβέρνησης της χώρας, θα ήθελα να επισημάνω την ανικανότητα της αριστεράς να παρακολουθήσει τις σύγχρονες εξελίξεις, ώστε να παρέμβει δημιουργικά και την αργοπορημένη και μάλλον «ξεπερασμένη», με όρους πολιτικής, αφύπνιση ενός μέρους της κοινωνίας των πολιτών. Δεν ζούμε στο 1821, ούτε στο 1974, αλλά στη φάση ολοκλήρωσης της παγκοσμιοποίησης, όπου απαιτεί δυνατές κοινωνίες, οι οποίες θα διεκδικούν συλλογικά, έξυπνα και με σύγχρονα πολιτικά εργαλεία καλύτερη θέση στην διαπραγμάτευση για την νέα παγκόσμια ιεραρχία που οργανώνεται αυτή την περίοδο, μέσα από συγκρούσεις, αίμα, φτωχοποιήσεις, επικοινωνιακή παραπλάνηση και αντιφάσεις.

Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και τα επιμέρους εξαπτέρυγα του καθεστώτος, παρά τις όποιες διαφωνίες τους επί της διπλωματικότητας των χειρισμών στο ζήτημα της ελληνικής κρίσης, κατέληξαν η χώρα να μην προχωρήσει σε μια στρατηγική αναδιάρθρωσης του χρέους της, από τη στιγμή που οι ίδιες οι χρηματαγορές μας οδήγησαν σε αυτήν την αναγκαστική επιλογή. Σχεδιασμένα και με την μέγιστη συνεισφορά του ανθρώπου τους στην Αθήνα, όπως το διατύπωσαν οι Financial Times, προτίμησαν την κρίσιμη αυτή δουλειά για την κοινωνία και το μέλλον της χώρας να την κάνει κάποιο ευρω-ατλαντικό κέντρο, το οποίο να «πακετοποιήσει» την διακυβέρνηση της χώρας μαζί με τα ελληνικά ομόλογα και τα αξιόγραφα που γεννούνται από αυτά και όλα μαζί να καταστούν ο μοχλός άσκησης πολιτικής στην χώρα. Έτσι η διακυβέρνηση που θα ασκεί σε λίγο η Λέσχη του Βερολίνου στη χώρα μας θα εμφανιστεί ως αναπόφευκτη. Η μόνη λύση. Και το δίλημμα τότε θα είναι: συμμόρφωση στις αποφάσεις του λόμπυ ή επανάσταση;

Η πορεία της Ελλάδας τον τελευταίο χρόνο, ήταν η οδός της παράδοσης κάθε ίχνους κυριαρχίας της. Το «έργο» κάπου εδώ ολοκληρώνεται, άρα δεν ωφελεί να συζητάμε τα ίδια και τα ίδια. Από χώρα μετατρέπεται στον πρώτο χώρο από την λεγόμενη παλαιά Ευρώπη που παραδίδει τα κλειδιά της εξουσίας σε ένα υπερεθνικό κέντρο, το οποίο δεν θα μπορεί να ελέγξει κανείς δημοκρατικά. Ίσως αυτό να εννοούσε ο κ. Παπανδρέου προχθές στο Βερολίνο λέγοντας ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω για να σταθεροποιηθεί. Και ο Παπαδόπουλος πάντως αυτό πίστευε. Φαίνεται πως το καθεστώς, οι «Γιώργηδες» και η διανόηση α λα ΔΟΛ διαπνέονται από τα ίδια «δημοκρατικά ιδανικά» και διακονούν την ίδια «δημοκρατική θεωρία». Το καθεστώς δεν άντεχε την «δημοκρατία» που το ίδιο κατασκεύασε και είπε ξανά να κάνει ένα βήμα πίσω παραδίδοντας τα συμφέροντα της χώρας στους διεθνείς πάτρωνές του - και τυπικά πλέον. Στο πλαίσιο αυτό κάποιοι ανακουφίζονται θεωρώντας ότι έτσι θα απαλλαγούμε από τους ντόπιους νταβάδες και την ανοργανωσιά τους. Τώρα θα οργανωθούμε επιτέλους με γερμανικό πνεύμα και νεοφιλελεύθερο σθένος, πιστεύουν και παρηγορούνται. Καλή παρηγοριά!

Δεν οργανώνονται έτσι οι χώρες, ούτε χειραφετούνται έτσι οι κοινωνίες από τοπικές δυναστείες. Ο πολιτικός δρόμος που τόσο καιρό έδειξα ( όχι μόνος, αλλά με την συντρόφια κάμποσων ανήσυχων συμπατριωτών) δεν φαίνεται πλέον να έχει καμία πιθανότητα, έτσι ώστε η δημοκρατία να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά μέσα από την κοινωνική κρίση και όχι να κάνει «ένα βήμα πίσω», όπως προτείνει το καθεστώς. Μετά από αυτό η οδός που απέμεινε για τον εκδημοκρατισμό και την αυτοκυβέρνηση είναι η επανάσταση. Δυστυχώς όμως σε αυτό δεν είμαι ειδικός. Ας το αναλάβουν άλλοι, «επαγγελματίες» του είδους!! Στην χώρα απέτυχε να αναστηθεί η πολιτική και ευρύτερα η πολιτική κριτική και ο δημοκρατικός οραματισμός με κριτήρια ελευθερίας. Δεν είχε τα φόντα. Ο Γιώργος και η παρέα του παραβίασαν τελικά ανοιχτή θύρα! Όλοι γνώριζαν ότι η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα ήταν ημιθανή, και έπαιξαν με σχετική ασφάλεια στο «ελληνικό πείραμα». Κάποιοι πήγαμε κόντρα σε αυτήν την βεβαιότητα, αναζητώντας την άλλη πιθανότητα. Χάσαμε, αλλά η ζωή συνεχίζεται! Σίγουρα υπάρχουν και πολύ πιο σημαντικά και κυρίως ενδιαφέροντα πράγματα από την πολιτική, μόνον που για κάποιους και ετούτα σε σχέσεις εξουσίας ανάγονται και…ξενερώνονται. Γυρίστε, λοιπόν, την πλάτη σε εμάς τους «ξενέρωτους» και αγκαλιάστε τους «αντιεξουσιαστές στην εξουσία»: αυτούς που καταπολεμούν τις μίζερες σκέψεις τους σκορπώντας απλόχερα μιζέρια στην κοινωνία!