Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Καθηγητής Μ.Ε.
Πολιτικός Επιστήμων - Τεχ. Γεωπόνος - Παιδαγωγός
Είναι κοινά αποδεκτό ότι στο επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας σήμερα κυοφορούνται σημαντικές διεργασίες που νομοτελειακά κατατείνουν σε βαθιές αλλαγές του κοινωνικοπολιτικού χάρτη της χώρας. Το παρόν σηματοδοτεί μια περίοδο πολυποίκιλης δράσης στη βάση νέων αναπροσαρμοσμένων στη σύγχρονη πραγματικότητα ριζοσπαστικών στόχων. Υπ’ αυτή την έννοια η πιθανολογούμενη άλλως δε ευκταία κατάργηση των ιδεολογικών συνόρων αποτελεί την κομβική εστία σύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας και των συμφερόντων που διαχρονικά εκπροσωπεί. Είναι καιρός να σπάσει η κρούστα της συμβατικής σοφίας του πολιτικού προσωπικού της μεταπολίτευσης για να ξεπεταχθούν και να ριζώσουν νέες ιδέες απαλλαγμένες από το ιδεολογικό δογματισμό και τον κοινωνικό συντηρητισμό που χρόνια τώρα καθηλώνουν την ελληνική κοινωνία σε ένοχη αδράνεια πρωτόγνωρη καθυστέρηση και κοινωνικοπολιτική μιζέρια. Επιβάλλεται η απαγκίστρωση - απελευθέρωση της κοινωνίας από τα παρωχημένα θεωρητικά σχήματα του χθες και...
 τα ασφυκτικά ιδεολογικά στεγανά του παρελθόντος.
 Η σύνολη ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας αποτελεί μία από τις πλέον βασικές προκλήσεις για τον αιώνα που διανύουμε και την εύλογη προσδοκία ότι θα συνοδευθεί από τομές θεσμικού χαρακτήρα. Ήτοι μεταρρυθμίσεις στις δομές και στην λειτουργία των εξουσιών του κράτους. Η ιδεολογική ταυτότητα η κοινωνική φυσιογνωμία και η πολιτική επάρκεια συγκρότηση και αποτελεσματικότητα των ατόμων που παίρνουν αποφάσεις ή επιδρούν στη λήψη τους είναι ζητήματα - ερωτήματα που καθημερινά πλέον τίθενται επιτακτικά στο κέντρο του
ενδιαφέροντος των πολιτών της ελληνικής κοινωνίας. Η αντιπαράθεση της ελληνικής κοινωνίας με τα χρόνια διλήμματα στρατηγικής ολοκλήρωσης είναι σήμερα (υπό το βάρος της πρωτόγνωρης δημοσιονομικής κρίσης της χώρας) περισσότερο από ποτέ κρίσιμη στην ιστορία της. Τα διλήμματα αυτά δεν είναι νέα. Έχουν διασταυρωθεί και στο παρελθόν με την πορεία της ανάπτυξης oπότε είτε διευθετήθηκαν συμβιβαστικά είτε σε περιπτώσεις απόλυτης ασυμφωνίας τέθηκαν προσωρινά στο περιθώριο για να επανέλθουν αργότερα οξύτερα. Ο εναγώνιος
χαρακτήρας της περιόδου αυτής επιβάλλει να συγκεντρώσουμε τον εαυτό μας και να συνενωθούμε μέσα στην βούληση της καθημερινής επιβίωσης.
 Το βασικό μήνυμα για τη νέα πορεία της νέας ελληνικής κοινωνίας είναι ένα: συναίνεση - υπέρβαση - σύνθεση. Μάθαμε να διαφωνούμε σε θέματα που θα έπρεπε να διαμορφώνουμε κοινό προβληματισμό με συνέπεια τον ανεδαφικό κατακερματισμό της συνοχής του κοινωνικού σώματος σε αντίπαλα στρατόπεδα διευκολύνοντας έτσι την χειραγώγηση των πολιτών από πελατειακά κόμματα και από διάφορα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Πρέπει να επικρατήσει η αίσθηση της συλλογικότητας σε βάρος ή μάλλον σε διάσταση του ατομισμού της ηθικής του ατομικού
βολέματος και της διαφθοράς με σύμμαχο την αρετή του ορθού μέτρου στο σύγχρονο πολιτικό λόγο αντί των άναρθρων κραυγών και αφορισμών. Αφορισμοί που σε κάθε περίπτωση εκφράζουν έλλειμμα δημοκρατικής ανοχής έλλειμμα πολιτικής παιδείας και αγωγής έλλειμμα πολιτικού πολιτισμού και περίσσευμα πανικού σε συνθήκες παντελούς απουσίας ενός δομημένου αναλυτικού πολιτικού πλαισίου επιχειρημάτων…