Toυ Δημήτρη Αβραμόπουλου
http://www.aixmi.gr/

H  μεταπολίτευση έκλεισε τον κύκλο της, κατά τρόπο που επιβεβαιώνει όσα έγκαιρα είχαμε επισημάνει και που αν το πολιτικό μας σύστημα είχε καλλιεργήσει «εθνική λογική», πολλά από αυτά που βιώνουμε σήμερα θα είχαν αποφευχθεί. Οι πολίτες νιώθουν στην καθημερινότητά τους την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, το φόβο. Εν τούτοις, από το ‘74 και μετά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι εμπεδώσαμε τη Δημοκρατία. Δεν την ισχυροποιήσαμε, ωστόσο, θεσμικά και η χαλαρότητα που τη συνόδευσε, την κατέστησε δέσμια της κομματοκρατίας, της γραφειοκρατίας, των συντεχνιών.
Την ίδια στιγμή, και οι θεσμοί του κράτους αποδυναμώνονταν και όταν αυτό χρειάστηκε να ...
αποδείξει το λόγο ύπαρξής του, γονάτισε.
Λίγες οι περιπτώσεις, όπου κρατήθηκε όρθιο μπροστά σε κρίσεις. Και αυτό, οφειλόταν περισσότερο σε ικανότητες αυτοσχεδιασμού, κάποιων λειτουργών, κυβερνητικών ή κρατικών, και λιγότερο στο σχεδιασμό, στην επιτελική οργάνωση και στην προνοητικότητα.
Φυσικές καταστροφές, κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις, σκάνδαλα και βέβαια, η ίδια η οικονομία μας, εκεί που οδηγήθηκε, το επιβεβαιώνουν.
Παρόλα αυτά, η Δημοκρατία λειτουργεί και πέραν των αδυναμιών αυτών έχουμε χτίσει μία πολιτεία, που διασφαλίζει τα δημοκρατικά και ατομικά δικαιώματα. Σε αυτόν τον τόπο, περισσότερο από αλλού στον κόσμο, μπορούμε να εκφραζόμαστε άφοβα και ελεύθερα.
Δεν χρειαζόμαστε, σαν κοινωνία, «οάσεις ασφάλειας» των ιδεών μας. Προς τι λοιπόν, το πανεπιστημιακό άσυλο;
Όλοι πλέον αναγνωρίζουμε ότι ξέφυγε από το σκοπό του και περισσότερο προσφέρεται σαν χώρος προστασίας της ανομίας και της απείθειας, παρά στη διασφάλιση της διακίνησης των ιδεών, την οποία οφείλουμε να προστατεύουμε, ως κόρην οφθαλμού.
Εγγυητές και θεματοφύλακες γι’ αυτό, η ακαδημαϊκή κοινότητα και οι ίδιοι οι φοιτητές μας, που γεννήθηκαν και αναπτύσσονται σε ένα περιβάλλον δημοκρατίας και μπορούν να εκφράζονται χωρίς κανείς να έχει το δικαίωμα ή τη δυνατότητα, να τους στερήσει την ελεύθερη σκέψη και τον ελεύθερο λόγο.
Στη Δημοκρατία ό,τι εκφυλίζεται, στο τέλος την απειλεί.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το διακύβευμα της εποχής μας είναι όχι να επανιδρύσουμε αλλά να χτίσουμε τη νέα ελληνική πολιτεία. Το χτίσιμο αυτό στις ίδιες εθνικές βάσεις, που θεμελιώθηκε το μεταεπαναστατικό κράτος μας, προϋποθέτει και τις ιδέες, όσο και την τόλμη να γκρεμίσουμε ό,τι το σαθρό υπάρχει. Για να έχει αντοχές η νέα ελληνική πολιτεία στις δοκιμασίες που οι καιροί της επεφύλαξαν.
Ο Έλληνας πολίτης είναι έτοιμος και περιμένει να ακούσει και να δει τις νέες προτάσεις που οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να καταθέσουν. Και μας κρίνει όλους δίκαια και αυστηρά. Γιατί πέραν από την ατομική μας άποψη και κρίση, η γενιά μας κρίνεται και για τη συλλογική της στάση, της οποίας η χρυσή τομή βγαίνει μέσα από την εθνική συνεννόηση.