Γράφει ο Παναγιώτης Ευαγγελόπουλος

Αγαπητοί φίλοι,
Σας γράφω ένα γρήγορο σημείωμα διότι οι καραμανλικοί φίλοι μου δεν με αφήνουν σε ησυχία.
Ειδικά, μετά το σχόλιο μου εναντίον του κοινωνικού φιλελευθερισμού που είναι το απόλυτο περιθώριο της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής θεωρίας.
Στη πράξη βέβαια είναι το γνωστό μοντέλο.
Πολιτικό θέατρο κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης, με διόγκωση του κράτους, διανομή παχυλών προνομίων στους δυνατούς, πρόσληψη σε χαμηλόβαθμες θέσεις του δημοσίου των αδύνατων ημετέρων, εύκολη επανεκλογή και τελικά χρεοκοπία του κράτους εις βάρος όλων μας.
Αποκαλείται συχνά και το σύστημα της Ελληνικής νομενκλατούρας.
Αυτά που σας γράφω είναι μία...
παραλλαγή σχολίου που έγραψα στο κείμενο που έλαβα από τον καθηγητή Γεώργιο Μπήτρο για το νέο του συνταρακτικό βιβλίο που ετοιμάζει από κοινού με τον Τάσο Καραγιάννη καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιά.
Ξεκινώ από τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη που έχει γράψει πάρα πολλά για την περίοδο της οικονομίας μας μετά τον πόλεμο και ήταν ένας από τους βασικούς και μάλιστα φιλελεύθερους πρωταγωνιστές.
Αντίθετος και με τον Ζολώτα και με τον Αγγελόπουλο και με τον Καραμανλή, ο οποίος μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Παπάγου, του άρπαξε την πρωθυπουργία με την εύνοια του Βασιλιά.
Η ατυχέστατη στιγμή της χώρας μας…
Αν κυβερνούσε ο Μαρκεζίνης, η οικονομία μας θα αποκτούσε φιλελεύθερες βάσεις, δεν θα είχαμε ποτέ οδηγηθεί στη δικτατορία και οι Παπανδρέου, Γεώργιος και Ανδρέας, θα ήταν αμφίβολο αν μας απασχολούσαν ποτέ!
Ο Μαρκεζίνης δεν θα άφηνε ποτέ έναν Παπαληγούρα να πάρει την οικονομία μας στα χέρια του και να την καταστρέψει.
Πρέπει επίσης να εξηγηθεί ότι η μεταπολεμική μεγέθυνση της οικονομίας μας δεν οφείλεται στην κρατικίστικη οικονομική πολιτική του Καραμανλή και ούτε φυσικά στη δικτατορία που χάριζε δάνεια.
Κάτι είχε γράψει ο καθηγητής Τρύφων Κολλίντζας όταν ήταν σύμβουλος του Καραμανλή πριν το 2004, που εξυμνούσε την μεταπολεμική οικονομική μεγέθυνση ακόμη και στην εποχή της δικτατορίας, και «απολύθηκε» αμέσως από σύμβουλος του Καραμανλή λόγω της κίτρινης κριτικής που του ασκήθηκε.
Για μένα, η κριτική που του ασκήθηκε ήταν άδικη ότι εξυμνούσε την δικτατορία αλλά νομίζω ότι και ο Τρύφων στο άρθρο του έκανε λάθος διότι δεν εξηγούσε σωστά την μεταπολεμική μας οικονομική μεγέθυνση.
Η μεταπολεμική μας οικονομική μεγέθυνση οφείλεται κυρίως στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι μετά από οποιαδήποτε καταστροφή πάντα ακολουθεί μεγέθυνση λόγω της αναγκαίας ανοικοδόμησης.
Οι ορθολογικές και φιλελεύθερες κοινωνίες αποστρέφονται τα ερείπια και αγαπούν την δημιουργία.
Κατόπιν τούτου, σε συνδυασμό με τα μέτρα Μαρκεζίνη, υποτίμηση κατ’ αρχήν και μετά αυστηρή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, αυτά παντρεύτηκαν με το φθηνό μας εργατικό κόστος και την Ελληνική επιχειρηματικότητα και εξωστρέφεια και δημιούργησαν το θαύμα της Ελληνικής βιομηχανίας, κλωστοϋφαντουργία, χαλυβουργία, ναυπηγεία, διυλιστήρια, εφοπλισμός και άλλα, συν την δυναμική τότε αγροτική παραγωγή και τον νεοαναδυόμενο τουρισμό.
Αυτή τη προίκα, η ΕΡΕ του Καραμανλή, προσπάθησε να την συντηρήσει και να την επιδοτήσει ενώ η βραχύβια Ένωση Κέντρου δεν έκανε απολύτως τίποτα.
Το πιο πιθανόν είναι ότι δεν πρόλαβε να κάνει…
Σ΄ αυτή τη δύσκολη στιγμή και καμπή της παγκόσμιας οικονομίας που άλλαζε ο καταμερισμός και οι διεθνείς οικονομίες άρχισαν να ξεφουσκώνουν από την μεταπολεμική ανοικοδόμηση, ήρθε στην Ελλάδα η δικτατορία, εξίσου κρατικιστική και με αχαλίνωτη ευνοιοκρατία να χαρίζει δάνεια και να κάνει δρόμους, γεφύρια, στάδια και άλλα πολλά, τα οποία μόνο μερικά από αυτά και ίσως εν τέλει ελάχιστα να ήσαν χρήσιμα για την άνοδο της παραγωγικότητας. Το καράβι της Ελληνικής οικονομίας έπλεε ακυβέρνητο, τρώγοντας με μικρό όμως ρυθμό την προίκα του και το μόνο που το έσωνε είναι ότι η δικτατορία με την αυστηρότητα της διατηρούσε μικρό το μέγεθος του δημόσιου τομέα και δεν άφηνε περιθώριο για καταχρηστικές συνδικαλιστικές εξάρσεις. Όμως μετά το 1970 ουσιαστικά η μεγέθυνση είχε αδυνατίσει.
Αυτό συνέβη διότι οι επενδύσεις στην Ελληνική οικονομία έπρεπε να δουν άλλο ορίζοντα αφού πλέον τα φθηνά Ιαπωνικά προϊόντα είχαν φανεί και προμήνυαν ότι η βιομηχανία της Ελλάδας δεν θα άντεχε αν δεν αφήναμε τους Έλληνες επιχειρηματίες ελεύθερους να κάνουν το επόμενο επενδυτικό τους βήμα.
Οι επιδοτήσεις στη βιομηχανία που ξεκίνησαν με την ΕΡΕ και συνεχίστηκαν μέχρι το κραχ των προβληματικών στη μεταπολίτευση, κατέστησαν τους Έλληνες επιχειρηματίες μύωπες επενδυτικά και αχόρταγους ραντιέρηδες εισοδηματικά.
Οι Έλληνες επιχειρηματίες εισέπραξαν τις κρατικές καραμανλικές επιδοτήσεις και αποστράφηκαν τις επενδυτικές πρωτοβουλίες.
Προτιμούσαν να αυξάνουν τις περιουσίες τους από τις επιδοτήσεις που απλόχερα ελάμβαναν από το κράτος και να ρίχνουν έξω τις επιχειρήσεις τους.
Μόνον ο Στέφανος Μάνος, παρ’ ότι βιομήχανος πριν ασχοληθεί με την πολιτική, αντιστάθηκε σ’ αυτό και ως υπουργός βιομηχανίας της ΝΔ στη δεκαετία του ’70 ήταν μονίμως μειοψηφία στη κυβερνητική επιτροπή, εναντιωμένος σε κάθε επιδότηση χρηματική ή επιτοκιακή.
Από άλλο μετερίζι, το ιδεολογικό, ανάλογη ήταν η συνεισφορά του Ανδρέα Ανδριανόπουλου εναντίον των επιδοτήσεων και της εξάπλωσης του κρατισμού από την συντηρητική παράταξη.
Αν εισακούονταν ποτέ οι αμιγείς φιλελεύθεροι στη χώρα μας, ουδέποτε θα είχαμε φθάσει στο σημερινό χάλι.
Όταν ήρθε η πρώτη πετρελαϊκή κρίση, το 1973, ήμασταν τελείως ανέτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε οικονομικά και ηττημένοι πολιτικά και στρατιωτικά.
Όταν σκέφτομαι τη σημερινή χρεοκοπία μόνο με το 1973 μπορώ να τη συγκρίνω.
Πολύ αργότερα οι αναλυτές θα γράφουν για την Ελλάδα, η περίοδος της μεταπολίτευσης και η περίοδος της μεταχρεοκοπίας.
Ας ελπίσουμε η περίοδος της μεταχρεοκοπίας να είναι φιλελεύθερη και να ανατρέψει τις κρατικιστικές δομές της οικονομίας μας που τόσο ευθύνονται για την σημερινή μας κατάντια..
Ίδωμεν!
Πάνος Ευαγγελόπουλος