Γράφει ο Πέτρος Μάρκαρης
από το http://www.aixmi.gr/

Νομίζω πως θα βοηθούσε πολύ περισσότερο τον κύριο υπουργό, αν διάβαζε το διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε «Η Έλευση του Κόκκινου Θανάτου». Στο διήγημα ο «κόκκινος θάνατος» ρημάζει για πολλά χρόνια τη χώρα. Επειδή δεν υπάρχει άλλη λύση, ο ηγεμόνας επιλέγει μια ομάδα από εκλεκτούς, κλείνεται σε ένα κάστρο, περιφραγμένο με ψηλά τείχη, και πιστεύει ότι εκείνος και οι κοντινοί του είναι ασφαλείς από τον θάνατο. Ο «κόκκινος θάνατος» διασχίζει, ωστόσο, μια μέρα τα ψηλά τείχη και τους θερίζει όλους.
Πολύ φοβάμαι ότι θα πάθουμε τα κακά του ηγεμόνα, ο οποίος κατάφυγε, επίσης, στην εύκολη λύση, όπως και εμείς. Πιστεύουμε ότι το τείχος θα μας σώσει από τους παράνομους μετανάστες, όπως οι...
 Κινέζοι, θα σώσουν την οικονομία μας. Για άλλη μια φορά, καταφεύγουμε στις «μαγικές λύσεις». Η Ελλάδα στις αρχές του 2011 θυμίζει, ωστόσο, πολύ περισσότερο ένα άλλο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε: Την «Πτώση του Οίκου των Άσερ».
Κάθε Έλληνας πολίτης, ο οποίος δεν κινείται εντός, ή στην περιφέρεια, του ρομαντισμού, θα παραδεχτεί ότι υπάρχει ένα οξύ πρόβλημα μετανάστευσης στη χώρα. Δε χρειάζεται καν να το παραδεχτεί, το βλέπει, όχι μόνο στο ιστορικό κέντρο, αλλά από την Πατησίων ως τις παρυφές της Πλατείας Συντάγματος. Ποιος δήμος της Αθήνας και ποιές υπηρεσίες ασχολήθηκαν ποτέ με το πρόβλημα; Και τώρα βρήκαμε τη θεραπεία στο τείχος των 12,5 χιλιομέτρων;
Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης είναι πρόβλημα της ΕΕ γενικότερα και όχι αμιγώς πρόβλημα ελληνικό. Η Ευρώπη όμως παίζει και εδώ το ρόλο του Ποντίου Πιλάτου και νίπτει τας χείρας της. Όπως φορτώνει την οικονομική κρίση στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, έτσι φορτώνει και σ’αυτές το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης.
Οι παραλληλισμοί με την οικονομική κρίση είναι εντυπωσιακοί. Ασφαλώς, εμείς ευθυνόμαστε για την κακή διαχείριση της οικονομίας μας, αλλά η κρίση δεν είναι αμιγώς ελληνική. Το ίδιο και με την παράνομη μετανάστευση. Εμείς έχουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς ελληνικό, αν μη τι άλλο, γιατί οι μετανάστες που μπαίνουν στη χώρα μας είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους διερχόμενοι. Τελικός προορισμός τους είναι οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Θα άξιζε, θεωρητικά τουλάχιστον, να κάνουμε ένα πείραμα: Να αφήσουμε να φύγουν όσοι θέλουν να συνεχίσουν για άλλες χώρες, για να δούμε πόσοι τελικά θα μας μείνουν.
Και εδώ φτάνουμε σε ένα άλλο, πολύ πιο επικίνδυνο πρόβλημα. Οι χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης έχουν πολύ μικρότερο αριθμό μεταναστών, κατά κεφαλήν πληθυσμού, απ’ ό,τι η Ελλάδα. Και, όμως, τα ξενοβικά ακροδεξιά κόμματα προέκυψαν κυρίως σ’αυτές τις χώρες. Στη Δανία και στην Ιταλία συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Στην Ολλανδία και στη Σουηδία, του πάλαι ποτέ «σουηδικού μοντέλου», οι κυβερνήσεις μειοψηφίας στηρίζονται στην ψήφο τους.
Ο μεγάλος κίνδυνος του τείχους βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, σ’ αυτό το σημείο: Να ενισχύσει τα ξενοφοβικά, ρατσιστικά σύνδρομα, που, έστω κι αν δεν έχουν ακόμα κομματική έκφραση, εκδηλώνονται ολοένα πιο επιθετικά και στην Ελλάδα. Αυτοί που χειροκροτούν την απόφαση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, δε θα πρέπει να απορήσουν, αν αύριο κάποια ξενοφοβικά στοιχεία θα απαιτήσουν είτε την επιμήκυνση του τείχους, είτε να τεθούν εκτός τείχους και οι μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα.
Το καλύτερο επιχείρημα για την άποψη μου είναι η πολιτική πορεία του κ. Παπουτσή: Από τον αριστερό λαϊκισμό καταλήγει τώρα σε τείχη τύπου Ισραήλ στην Παλαιστίνη και Μπους στα σύνορα του Μεξικού.
Συνεπώς, είναι ζήτημα χρόνου να επαληθευτεί το τελευταίο δίστιχο του καβαφικού ποιήματος: «Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. / Ανεπαισθήτως με έκλεισαν από τον κόσμον έξω.»